Rafał Modzelewski „Wewnętrzny libertarianin”

Teoretyczny czy może raczej ekonomiczny libertarianizm był, i do pewnego stopnia jest, dość dla mnie ważny. Takie rzeczy jak podatki, wojny, trzymanie w więzieniach ludzi za nieagresywną działalność, sztucznie wywoływane kryzysy gospodarcze itd. itp. są dość istotne i warto o nich mówić. Są one jednak, wciąż tylko „małymi prawdami”, o które nie powinny przysłaniać nam „wielkiej prawdy”. Czemu podatki są moralnie niedopuszczalne? Z tego samego powodu, dla którego kradzież portfela jest zła. Czemu wojna jest moralnie zła? Z tego samego powodu, dla którego uderzenie kogoś jest złe. Wszystkie te rzecz to swoiste małe prawdy, które są prawdziwe dlatego, że istnieje wielka prawda: „inicjacja agresji jest moralnie zła”.

Czemu o tym mówię? Dlatego, że nie potrzebujemy kolejnej dyskusji czy kolejnego artykułu o tym, że Bank centralny to wielkie zło. Dlatego, że nie potrzebujemy kolejnego UPR, nie potrzebujemy też nowej Libertarian Party. Czy jeśli napiszę kolejny artykuł/wpis o tym jak to państwo spowodowało wielki kryzys, zmienię cokolwiek? Oczywiście, że nie. Są ludzie, którzy zrobią to 100 razy lepiej i tacy ludzie pisali to wielokrotnie, wiele lat temu. I kto by pomyślał, nie zmieniło to nic. Zastanawianie się po raz kolejny, jak to świetnie będzie po przywróceniu standardu złota, czy legalizacji narkotyków czy może prywatyzacji dróg… może to jest i fajne, może ciekawie jest poczytać o tym na liberalis.pl(świetna strona, zresztą są na tyle mili, że opublikowali kilka moich wpisów, co bardzo mnie cieszy i daje sporą satysfakcję), ale co to zmieni w naszym życiu? Pogratulujemy komuś jak to pięknie zniszczył marksizm/keynesizm/neoliberalizm i jak zwykle nic się potem nie stanie?

Skoro libertarianizm ponosi taka klęskę jako ruch polityczny i ekonomiczny, to czy jest dla niego miejsce w obecnym świecie? Gdzie, na dobrą sprawę, nikt nie zwraca na nas uwagi i w najlepszym wypadku traktuje jako grupę kompletnie niepraktycznych idealistów? Oczywiście, że tak. Tym miejscem jest nasze życie, nasze ideały, wartości, a przede wszystkim czyny. Chcemy zmienić świat? Świetnie, najpierw może zmieńmy siebie, najpierw sami zażyjmy leki, które chcemy dać całemu światu. Całemu światu! Jaka to jest niedorzeczna megalomania, gdy chcemy by 6 mld ludzi zrobiło co my uważamy za słuszne. Czy taka masa ludzi zrobi to gdy przeczytają kolejny artykuł o FED, kolejny wpis o hipokryzji socjalistów, o klęskach interwencjonizmu? Nie, gdyby tak było, już dawno świat byłby wolny, państwa, wojny, interwencjonizm gospodarczy etc, dawno już trafiłyby na śmietnik historii.

Dlatego też moje zainteresowania i energia, ostatnimi czasy dość mocno oddalają się od głównego, libertariańskiego nurtu. Etyka, uniwersalna moralność i jej zastosowanie w życiu to tematy wystarczająco trudne, nie trzeba do tego dorzucać sporów dotyczących tego czy lubimy Konkina, Rothbarda, Hoppego czy może jednak zagłosujemy na Korwina(tego akurat nie zrobię :P). Dlatego, między innymi, coraz częściej rezygnuję z udzielania się na dużym i relatywnie znanym forum liberałów. Nie podoba mi się zarówno treść, jak i atmosfera tam panująca(mimo kilku użytkowników, których cenię), wątpię, czy będą za mną płakać i nieszczególnie mnie to interesuje. Teoretyzowanie po raz kolejny na te same tematy, zagłębianie się w te same „małe prawdy”, o których rozmawiano już tyle razy nie zmieni nic, a wydaje się, ze to jest główny przedmiot zainteresowania znacznej większości liberałów czy libertarian w polskim Internecie.

Szkoda bo potencjał tych ludzi jest ogromny. Potencjał nie do tego by rozważać zło pieniądza fiducjarnego, a do tego by coś zmienić w swoim życiu. By zniszczyć wewnętrznego tyrana, a uwolnić w sobie wewnętrznego libertarianin, prawdziwego woluntarystę. By swoim życiem udowodnić, że państwo, ukryte niewolnictwo, którym żyjemy jest niedorzeczne. By ludziom, którzy patrzą na nasze życia i działania przez myśl nie przeszło, że możemy być niewolnikami, parobkami feudalnymi naszych panów. Niestety, jako ruch polityczny, potwierdzamy raczej wizje frustrata, wiecznie narzekającego i zdenerwowanego na elitę rządzącą. I nie mówię starając się wyglądać na nieomylnego, sam robiłem te rzeczy i sam pewnie byłem potwierdzeniem wizerunku „libertarianin-pesymista”. Ale w filozofii chyba o to chodzi by móc się zmienić.

PS to są całkowicie wyrywkowe przemyślenia, pisane raczej spontanicznie. Ostatnimi czasy staram się, z różnym skutkiem, traktować libertarianizm jako filozofię życiową, która może być błędna, co przyznam gdy ktoś mi to wskaże, a nie jako mój stały punkt widzenia, do którego chcę przekonać innych. Jeśli ktoś chciałby to zrobić lub po prostu porozmawiać o filozofii, trochę o ekonomii i państwie(ach, nie da się od tego uciec wśród libertarian) to zapraszam na rewelacyjne moim zdaniem forum: http://liberalne.pl/. Jak dotąd, chyba moje ulubione miejsce w sieci, rewelacyjni użytkownicy i dyskusje także o wolności osobistej, najważniejszej ze wszystkich.